Living Hero Bruce Springsteen CC Asse vrijdag 24 november 2017 reporter: Steven Kauffmann - photo credits: Anja Cleemput info club: CC Asse © Rootsville 2017

Living Hero trok al eerder het land rond - telkens in andere bezetting - met odes aan levende legendes Tom Waits en Neil Young, ditmaal was the Boss aan de beurt : je moet het maar durven, zeker wanneer het gaat om Bruce Springsteen.  

Tijdens deze hommagetournee  laten onze vier (niet van de minste) gastvocalisten zich hierdoor niet afschrikken: Klaas Delrue (van Yevgueni), Hannelore Bedert, Senne Guns  (Admiral Freebee) en Jan De Campenaere  (Venus in Flames) treden afwissend voor het voetlicht met bekend en meer obscuur werk uit het immense repertoire van Springsteen. Bedoeling is hier geen poging tot perfecte imitatie, maar doorleefde en hoogstpersoonlijke interpretaties hierbij omringd door topmusici uit de Vlaamse pop- en rockscene (Thomas Vanelslander (K’s Choice),  Jasper Hautekiet (Bony King) , Laurens Billiet (Zimmerman) en Dirk Naessens (Urban Trad) .

Klokslag halfnegen treden onze vier coryfeeën treden voor het voetlicht en de bevallige Hannelore Bedert mag de esbattementen boenk erop inzetten met een fel “Because the night”, dat ze naast zingen ook een potje harmonica kan spelen, bewijst ze tijdens het door keyboardwizzard Senne Guns bezield bezongen “It’s hard to be a saint in the city”. Bassist Jan De Campenaere breit hier vervolgens een loepzuiver gezongen “Hungry Heart” aan, waarna Klaas Delrue een qua arrangement en beat vertimmerde nerveuze versie van “The River” op geheel eigen wijze naar zijn hand zette.

Jan De Campenaere deed vervolgens zijn held alle eer aan met een sobere prachtversie van “The Ghost of Tom Joad”, waarna Senne  Guns zich waagde aan de Nederlandstalige vertaling van “57 Channels and nothing on”, heel gedurfd.  Net als Hannelore Bedert, die vanachter de piano “I’m On Fire” verrassend vanuit het moeder-zoon perspectief aanpakte, een delicaat thema in de schandaalcontext die onze media hedentendage domineert.

“Mickey and Maury”, een minder gekende parel werd door stergitarist Thomas Vanelslander met een noisy overstuurde versie met verhitte vocals vanonder het stof uitgehaald en na dit grungy hoogtepunt wordt de toon weer wat lyrischer in het door hemelse samenzang gedragen “”Human Touch”.Na de pauze duikt Klaas Delrue overtuigend in de huid van het zwarte schaap in “Me and Franky” voorzien van een mooi acapella einde en drukt  een al even breekbare Hannelore Bedert haar stempel op een ingetogen “Secret Garden”, zichzelf begeleidendmet subtiele accentjes op orfinstrument en opgeluisterd met een fraai laagje klarinet.

 Bruce heeft uiteraard ook hits uitgeleend aan andere grootheden, zoals “ Blinded By the Light “ dat het aan de kassa goed deed bij monde van Manfred Man’s Earth Band, hier in een door vurige vioolspel naar een wervelende climax opgestuwde versie gezongen door Senne Guns.  Hannelore Bedert, toch wel de ster van de avond, mocht vervolgens wederom schitteren in het in een fraaie saxsolo uitmondende “Fire”. Klaas Delrue overtuigde eens te meer met een meeslepende versie van “Bobby G”, terwijl een lijzig “Philadelphia” mooi tot zijn recht kwam via de onderkoelde parlando van Senne Guns.

De Ierse folktraditional “If I Should Fall Behind” (uit de Pete Seeger Sessions) kreeg de juiste twang mee vanuit het strottehoofd van Hannelore Bedert in een crescendo openbloeiende versie met alle toeters en bellen die het podium rijk was, bluegrass big band deluxe voorwaar.  Hierna mocht de immer gepassioneerde Thomas Vanelslander nog een laatste maal alles uit de kast halen in een glorieus “Born to Run” en een wiegeliedversie van “Dancing in the dark” in intiem duet van Hannelore en Jan zette heel ingetogen de kers op de taart van dit geslaagde experiment.

Dat vond het publiek dat luidruchtig smeekte om meer duidelijk ook en kreeg dit bij wijze van afscheid met de gloedvolle gospel van een majestueus “The Rising”, collectief kippevel alom en iedereen tevreden naar huis !